It was one of the movies that eluded me for a long time until I stumbled upon it on veoh.com. I wasted no time in initiating the download of the available copy online. This movie was one of the underrated movies that I literally had no idea about what it was all about. But I knew that it was a revenge story by the Urmila and Saif had a negative role in that. Those times Urmila was the muse of all Ram Gopal Varma's productions (ironically her last outing with Ram Gopal Varma's Factory) and Saif was in RGV's camp before he hit a big time with the Yashraj films. This happened to be the debut of Sriram Raghavan, a well known scriptwriter in Bollywood, who later had received much critical acclaim through "Johnny Gaddar". Despite all the credentials, "Ek Hasina Thi" didn't hit the bull's eye. But having seen its dark trailers, knowing that it was the debut of Sriram Raghavan, I wanted to see "Ek Hasina Thi" desperately but I didn't come across not even a single DVD in all the stores I had visited in past few years.

This Yashraj Film's outing of Kabir Khan's semi-documentry turned out to be much more exciting than I anticipated. Actually when the movie opened to rave reviews and box office acclaim, I was not that enthused to see it, until Ananya recommended for this movie. The movie is slapping on the face of the viewers in many places - especially when Katrina is being frisked and the third degree tortures meted out to John Abraham in the detention. Thankfully the movie didn't end up as a docu drama, but it is an emotional story between the three lead protagonists. I didn't feel the slack in the pace at any points, infact the turning point in the interval point was totally unexpected. That made the climax predictable, but Katrina included in the final acts was a surprise. The movie doesn't advocate terrorism even though it may appear the same superficially but dwelves into psyche of the innocent people who were suspected and tortured. The movie had a sheen that was not seen in Indian movies before. The performances by the lead players were competent and I found Katrina Kaif extremenly well in the emotional scenes. Till date I didn't take her seriously but 'New York' had tilted the scale in favour of her. Given a good script and director, she can perform well. John exposes acting talent beneath his sensuality whereas Neil Nitin Mukesh proves that he is a face to watch for with enormous subtlety. A well shot movie and nice music, "Junoon" is my favourite that deserves a discerning viewing for sure. Go for it if you hadn't still. - //End// - {oshits} readers

I am building an online library of my all time favourite movies - Mahesh Talkies. It is still in developing stage. You can view the movies but I am yet to add the synopsis, cast & crew details for each movie. Watch this space... {oshits} readers

I was able to see this Revathy directed movie in bits and pieces earlier on TV, but got the chance to see it fully recently only. Media reported that this was a plagarised version of Tom Hank starrer "Philadelphia". I haven't seen that movie, so it doesn't matter to me. A nice and sensitive movie - that sums up everything about this movie. Revathy being an actress herself had managed to extract the best from everyone involved in the casting. It can be rated as the best in Shilpa Shetty's career and the biggest surprise is that Revathy had made the impossible a possible - Salman Khan had ACTED well sans his usual eccentricities!!! But towards the end you can't stop lauding Mita Vashist's menacing perfomance as smooth talking cunning lawyer as well as the stern faced Kitty. Abhishek was a revelation and it is pity that the critics gave his natural performance a miss. Nasser and Kamalinee Mukherjee (her debut) had supported the rest cast well. The seriousness of the issue (HIV +ve) and the society's apathy / myths towards the victims are sensitively handled by Revathy.

Here in the bus, especially during the return journeys, I very often hear that somebody is playing the songs of "Aashiqui", "Saajan" and sometimes "Sadak" from their mobile / mp3 player.... And NO... it is not from the same person.. ha! ha! ha! I am a sucker for these movie songs but quite surprised that I have so many people for my company. While those songs were composed, nobody would have expected that those songs will be played by somebody even after a couple of decades. Recently I read somewhere that the music company Venus claimed that it ha d sold more than 23 lakh units of the just cassettes of "Saajan" making it an all time highest seller in the Bollywood music industry. I remember the magic of "Aashiqui"s music, that cast its spell all over the nation, when I was in 8th std... watching "Chitrahaar" on the wednesday and expecting the songs of "Aashiqui" on air. Most of the times that year I was not disappointed because the movie celebrated Golden jubilee, so almost for an year they played all the songs repeatedly all the week. I would safely say that the prime of the Nadeem - Shravan, with a distinctive sound / style of their own, is almost similiar to what IR was for Tamil songs with the simlarity extending that AR Rahman's rise led to their downfall. When I hear those songs, these days, being played by somebody in the bus, it rekindles a lot of old memories which is soothing.. especially after a tiring day. - {oshits} reads

When 'Niram' was released in 1998, critics tend to wite it off as a "Kuch Kuch Hota Hai" rip off. But a decade later, in 2008 'Jaane Tu.." came in Hindi, which was literally a rip off of Niram and this time, critics lauded it because it was an Aamir Khan Production. I just saw "Jaane Tu.." and through out the movie I had a sense of deja-vu with every scene reminding of "Niram", despite the fact that I sat to watch it without any preconceived notions. Funny part is that Genelia D'Souza, the leading lady of "Jaane Tu" made her Bollywood debut in 2003 with a movie called "Tujhe Meri Kasam" which ironically was an official remake of "Niram" but was a box-office dud. After seeing "Jaane Tu.." my heart started longing for "Niram" so much that I might end up buying one more copy of its VCD. I can bet that "Niram" is thousand times better than "Jaane Tu..". I had already wrote about "Niram" elaborately in my old post, so let me not waste time in reviewing it. What in "Jaane tu" & "Niram" worked for me and what not?....

கிட்டத்தட்ட 90’களின் இறுதியில் கே. பாலசந்தரின் மின் பிம்பங்கள் தயாரித்து சன் டி.வி.யில் தொடராக வந்த ‘ரமணி vs ரமணி’யின் முதல் பாகத்தில் வாசுகியும், பப்லு என்கிற பிருத்விராஜும் நடித்து இருந்தனர். 90-களில் GenX எனப்படும் இளைய தலைமுறையின் பிரதிபலிப்பாக, மேல்தட்டு குடியை சேர்ந்த, படிப்பிலும், சம்பாத்தியத்திலும் இணையான புதுமணத் தம்பதியாக வாசுகியும், பிருத்விராஜும் கலக்கியிருந்தனர். பின்னர் கே.பி-க்கும் சன் டி.வி-க்கும் மோதல் ஏற்பட்டதை அடுத்து மின்பிம்பங்களின் அனைத்து தொடர்களும் ராஜ் டி.வி-க்கு மாற்றப்பட்டபோது இந்த ‘ரமணி vs ரமணி - I' மீண்டும் ராஜ் டி.வி-யில் ஒளிபரப்பப்பட்டது. கிட்டத்தட்ட 10-12 வருடங்களுக்கு மேலே ஆனாலும், இன்றும் புதிதாக இருக்கிறது இந்த தொடர். தற்போது ’ஜீ தமிழி’ல் ஒளிபரப்பாகிரது போல. இதில் வரும் வாசுகியை எனக்கு மிகவும் பிடித்து இருந்தது. “தொலிபிரேமா” என்ற தெலுங்கு படத்தில் கதாநாயகனின் தங்கையாக முக்கியமான கதாபாத்திரத்தில் நடித்த வாசுகி, அந்த படத்தின் ஒளிப்பதிவாளரை காதலித்து கல்யாணம் செய்துக்கொண்டு ஒரேயடியாக காணாமல் போய்விட்டார். இந்த நாடகத்தின் அத்தியாயங்களை நான் Yahoo! Videos Playlist- இல் upload செய்துள்ளேன். இந்த தளத்தில் சொடுக்கி பார்த்து ரசியுங்கள். - {oshits} பார்வைகள்.

It was quite a disturbing feeling when I heard of malayalam scriptwiter / director Lohitadas's death from my colleague. For a discerning malayalam movie watcher like me, even the credit "scrit by Lohitadas" is more than compelling to watch that movie, despite the fact that his last few films - Chakkaramuthu, Nivedhyam were nowhere closer to his previous works. But if I look back, most of the movies that made me watch malayalam movies were Lohi's scripts. Whether it was "Veendum Chila Veettu Karyangal / Kanmadham / Kasthoorimaan", my tryst with malayalam films started through him. Oflate in Tamil media he was in wrong reasons for being Meera Jasmine's "mentor", but he had launched some talented actress like Manu Warrier, Samyukta Varma, Meera Jasmine and Bhama to name a few. Like Lohi's lead characters, his life too is very dramatic and intresting.

இன்னும் முழுதாக படம் முடியவில்லை, எனினும் என்னால் எழுதாமல் இருக்க முடியலை - ‘ஆனந்த தாண்டவம்’ அதன் மூலமான சுஜாதாவின் ‘பிரிவோம் சந்திப்போம் - பாகம் 1 & பாகம் 2 ’ நாவலின் கால் தூசிக்கு கூட வரவில்லை. உணர்வுப்பூரமாக நிதானமாக ரசித்து படிக்கப்பட்ட காட்சிகள் திரையில் அவசரம் அவசரமாக நகர்வதை ரசிக்கமுடியவில்லை. வசனங்கள் எல்லாம் அப்படியே நாவலிலிருந்து எடுக்கப்படுள்ளன - கொஞ்சம் கூட update செய்யப்படாமல்... கொஞ்சம் கொஞ்சம் மாறுதல்கள் செய்யப்பட்டுள்ளன ஆனால் அவை அத்தனை சுவாரசியமாக இல்லை. இரண்டாவது பாதியில் காமெடி காட்சிகள் என்கிற பெயரில் சுருட்டப்பட்ட குப்பை காட்சிகளை பார்த்தால் சுஜாதா தற்கொலை செய்துக்கொண்டு இருப்பார். கதையை ’பிரிவோம் சந்திப்போமி’ற்கு விசுவாசமாக கதை நடப்பதாக சொல்லப்பட்ட இடங்களிலேயே படமாக்கப்பட்டுள்ளது போல, பேசாமல் 80களில் நடப்பதாக periodic படமாக எடுத்திருந்தால் கொஞ்சமாவது authenticity மிஞ்சியிருக்கும். இந்த க்ளாஸிக்கலான நாவலை திரைப்படமாக்க முயற்சித்த ஏ.ஆர் காந்திகிருஷ்ணாவின் முயற்சியை திட்ட மனசில்லை, எனினும் இன்னும் கொஞ்சம் மெனக்கட்டு இருக்கலாம். மதுமிதா-வாக தமன்னா - அம்மணி நன்றாக நடித்து இருந்தாலும் அந்த கதாபாத்திரத்தின் அப்பாவித்தனத்துக்கு மாறாக கொஞ்சூண்டு உருவ முதிர்ச்சி & கேணத்தனம் தெரிகிறது. ரத்னாவாக ருக்மிணி விஜயகுமார் பாந்தமாக நடித்திருக்கிறார். புதுமுகம் சித்தார்த் - I hate that malayali guy. தமிழ் சினிமாவில் நடிக்க தமிழ் பசங்களே கிடைக்கலையா? ஜீவாஷங்கரின் கேமிரா பாபநாசத்தை, ஊட்டியையும் மிக அழகாக match செய்து காண்பித்திருப்பதற்கு ஒரு ஷொட்டு. சுமாரான பாடல்கள் என்ற போதும் குறிப்பிடக்கூடிய பின்னணி இசை (உபயம்: ஜி.வி. பிரகாஷ்குமார்) - {oshits} பார்வைகள்....

ரொம்ப வருஷங்களுக்கு அப்புறம் வந்துள்ள உண்மையான பசங்க படம்.. தமிழில் ராமநாராயனன் இயக்கத்தில் பாம்பு, மாடு, யானைகளோடு ஷாம்லி நடித்த படங்களை தவிர்த்துவிட்டு கடைசியாக எப்பொழுது ஒரு mainstream குழந்தைகள் படம் வந்தது என்று யோசித்தால் நினைவுக்கு வருவது மணிரத்னத்தின் ‘அஞ்சலி’ தான். அதில் கூட குழந்தைகள் தங்கள் வயதுக்கு மீறிய நடவடிக்கைளோடு கொஞ்சம் கூடுதலாகவே கடுப்படித்து இருந்தனர். சமீபத்தில் எந்த வித முகாந்திரமும் அல்லது பரபரப்பும் இல்லாமல் இறங்கிய ‘பசங்க’ தமிழின் நல்ல பசங்க திரைப்படத்தில் ஒன்றாக காலத்துக்கும் பெயர் பெற்று நிற்கும். இந்த பதிவுக்கு போகும் முன்பு இதன் தயாரிப்பாளர் சசிகுமாரிடமும், இயக்குநர் பாண்டிராஜிடமும் நான் மன்னிப்பு கேட்டுக்கொள்கிறேன். இந்த படத்தை நான் இணையத்தில் இருந்து டவுன்லோடு செய்து பார்த்தேன். இது போன்ற நல்ல முயற்சிகளுக்கு ஆதரவு தராவிட்டால் எப்படி நாமும் நல்ல படங்களை எதிர்பார்க்கமுடியும்? ஆனால் இந்த ‘பசங்க’ படம் இங்கே துபாயில் வெளியாகவில்லை. எனவே எனக்கு வேறு வழியுமில்லை.

I accidentally catched up the Mira Nair's movie "The Namesake" on the TV (06/06/09) on Star Movies. I have already heard about that movie as it was a celluloid version of Jhumpa Lahiri's Pulitzer award winning novel of the same name. I always had apprehensions that novels can't be translated completely onscreen, so didn't watch the movie for that reason. But what made me sit initially was its arresting visuals, that could get the fancy of anybody who has an eye for colours and frames. In the due course I started getting into the story also. The star cast must also be creditted for making me sit through. This Irrfan Khan - Tabu starrer is really a nice experience to watch.

One of the recent hits of Malayalam that still gives oxygen to the hope of discerning malayalam cinema viewers. "Veruthe Oru Bharya" (Just a wife) is a tribute to all the hardwork an ordinary housewife puts in towards the welfare of her family, yet slipping into the anonymity. A devoted wife Bindu (Gopika), who keeps aside all her dreams (she learnt dancing for 12 years but left it after the marriage) only to take care her egoistic and irritable husband Sugunan (Jayaram) and a grown up daughter Anjana (Nivedha), calls it quits one fine day when she is frustrated that her emotions are not valued. Sugunan tries to run the family as a single parent, but realises that nothing can replace the love and care of a wife. To be frank I was tempted to rate this movie as a potential classic till it reached the interval. A lot of the scenes will make the male society to introspect themselves at home and the way Bindu walks out of Sugunan's life in a huff is well etched. The movie is so simple and looks like a leaf out of our lives but unfortunately falls into the cliched melodrama in the second half before giving few free lessons to us. The movie reminds too much of Srinivasan's "Chinthavistayaya Shyamala"and AK Lohitadas's "Bhoothakkannadi". Still the movie strikes the right chords and would have been still more better had it avoided the melodrama in later half. "Veruthe..." was the swansong of Gopika as well as the comeback vehicle of Jayaram. All said and done, "Veruthe Oru Bharya" takes you in a nostalgic trip to the 80's where the simplicity and substance ruled the malayalam cinema. -- {oshits} reads online.