மைனா - அமலா
எப்போதெல்லாம் ஊடகங்கள் ஏதாவது காதல் கதையை ஆஹா ஓஹோ என்று பாராட்டித் தள்ளுகின்றனவோ அவற்றை பார்க்காமல் தவிர்த்துவிடுவேன். உதாரணம் - சேது, காதல், பருத்திவீரன். காரணம் அவை பயங்கர depressing-ஆக இருப்பது தான். துயரமாக முடிந்தால் தான் காதல் கதைகள் மனதில் பதியும் என்று சொல்லி “லைலா-மஜ்னு, தேவதாஸ், அம்பிகாபதி - அமராவதி” என்று உதாரணம் காட்டுவார்கள். உண்மையில் எத்தனை பேருக்கு லைலா மஜ்னு, அம்பிகாபதி கதைகள் தெரியும்? சமீபத்தில் அனைவராலும் ஏகமனதாக பாராட்டப்பட்ட "மைனா” படத்தை கொஞ்சம் திகிலோடு தான் பார்க்க அமர்ந்தேன். பாதி படத்தை பார்க்கும்போது ஏகப்பட்ட cliche-க்கள். குழந்தை பருவத்து நண்பர்கள் காதலர்களாவது “பருத்திவீரனை” நினைவுபடுத்தியதால் முடிவும் அதுபோல துயரமானதாக இருக்கும் என்று முடிவு கட்டிக்கொண்டு பார்க்க ஆரம்பித்தேன்.